ਦੁਖਾਂਤ ਨੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ’ਚ ਰੋਲਿਆ
ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦਾ ਸ਼ਰੇਆਮ ਕਤਲ ਹੋਇਆ
ਜ਼ਾਲਮਾਂ ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਵੀ ਨਾ ਸੁਣੀਆਂ
ਮੈਂ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ -ਸੁਰਖ਼ ਤਵੀਆਂ ਦੇ ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ
ਦੇਗਾਂ ਨੂੰ ਠਾਰਨ ਵਾਲਿਆ,
ਓਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਕਿਹੜਾ ਸਹਾਰਾ ਸੀ
ਜਦੋਂ ਦਰ ਦਰ ਲਹੂ ਨਾਲ ਭਿੱਜਿਆ
ਰਾਵੀ 'ਚ ਟੁੱਬੀ ਮਾਰ ਕੇ ਛੁਪ ਜਾਣ ਵਾਲਿਆ,
ਤੇਰੇ ’ਤੇ ਬਹੁਤ ਆਸਾਂ ਸਨ
ਆਪਣੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦਾ ਹਾਲ ਤਾਂ ਪੁੱਛ ਜਾਂਦਾ,
ਤੇਰੇ ਪੰਜਾਬ ਨਾਲ ਕੀ ਬੀਤਿਆ
ਰਾਵੀ ਝਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਾਣੀਆਂ ’ਚ ਤੂਫਾਨ ਆਏ
ਉੱਜੜੇ ਲੋਕ ਹੱਕ ਮੰਗਦੇ ਮੰਗਦੇ ਥੱਕ ਗਏ ਨੇ
ਜਲਾਵਤਨ ਹੋਏ ਬੈਠੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ’ਚੋਂ
ਘਰ ਘਰ ਸੁੰਨਾ ਹੋਇਆ ਦਿਸਦਾ ਹੈ
ਗੱਭਰੂਆਂ ਦੀਆਂ ਟੋਲੀਆਂ ਜਾਂ ਤਾਂ ਰਹੀਆਂ ਨਹੀਂ
ਜਾਂ ਜੋ ਬਚੇ ਛੁਪ ਕੇ ਬਦੇਸ਼ਾਂ 'ਚ ਜਾ ਵਸੇ
ਹਾਕਮ ਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਤੋਂ
ਰਾਹ ਖਹਿੜੇ ਬੇਗੁਨਾਹ ਵਿੰਨ੍ਹ ਹੋ ਜਾਣ ਤੋਂ ਡਰਦੇ
ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਛਾਂਵਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਮਾਂਵਾਂ ਦੇ ਹੱਥ
ਰੱਸੀਆਂ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹ ਬੰਨ੍ਹ
ਕਿਸੇ ਔਰੰਗੇ ਦੇ ਸਿਪਾਹੀ ਜੋਰੋ ਜ਼ਰਬੀ ਲਈ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ
ਸੱਚ ’ਤੇ ਪਹਿਰਾ ਦੇਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ
ਬਲਦੀਆਂ ਸਲਾਖਾਂ ਨਾਲ ਤਸੀਹੇ ਦੇ ਦੇ ਛੁਪਾਇਆ ਗਿਆ
ਅਦਾਲਤ ਅੰਨ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ
ਜੰਗਲ ਰਾਜ ਸੀ - ਫਰਿਆਦ ਮਰ ਗਈ ਸੀ,
ਤਾਰੀਖ ਦੇ ਵਰਕੇ ਦੇਖ ਬੇਸਹਾਰਾ ਹੋ ਗਏ ਸਨ
ਤੂੰ ਕਹੇਂਗਾ ਮੈਂ ਕੌਣ ਹਾਂ
ਜ਼ਬਰ ਜ਼ਿਨਾਹ 'ਚ ਲਿਤਾੜੀ-ਮੈਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਹਾਂ
ਈ ਮੇਲ: dramarjittanda@yahoo.com.au
Nishan Singh Rathaur
ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ।